by Giorgos Nimas
2006: Guns ‘n Roses, Star Star , Twisted Sister, Celtic Frost, Crimson Glory, Moonspell
Μετά το χορταστικό τριήμερο του 2005, το line-up του 2006 φαίνεται αρκετά φτωχό. 10 Ιουλίου, ο Axl με τους κατ’ όνομα και μόνο Guns ‘N’ Roses, καθώς, εκτός από τη συμμετοχή σε μερικά τραγούδια του Izzy Stradlin ως καλεσμένου, κανείς άλλος από τους παλιούς δεν ήταν παρών. Η συναυλία κανονίστηκε άρον-άρον καθώς υπήρξε ένα κενό στην περιοδεία των Guns με τους Stones λόγω τραυματισμού του Keith Richards. Εντάξει, όπως και να το κάνουμε, να βλέπεις τον Axl να τραγουδάει είναι από μόνο του σημαντικό γεγονός. Warm up έκαναν οι Star Star του γερόλυκου Johnny Holiday.
Δύο μέρες μετά ακολούθησε η αμιγώς μεταλλική ημέρα του fest. Άνοιγμα με τους πολύ αγαπητούς κατά κοινή ομολογία Πορτογάλους Moonspell να δίνουν ένα καλό σόου με τον ήλιο να είναι ακόμη ψηλά. Οι Crimson Glory ατύχησαν, εφόσον το καλό τους χαρτί ήταν καμένο. Η επάνοδος του Midnight στα φωνητικά ήταν ένα φιάσκο, καθώς η φωνή του ήταν κατεστραμμένη. Δυστυχώς η φωνή δεν ήταν το μόνο κατεστραμμένο, μιας και τρία χρόνια αργότερα άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο εξαιτίας νεφρικής ανεπάρκειας (r.i.p.). Ώρα για τους τιτανομεγιστοτεράστιους Celtic Frost. Μετά τη θριαμβευτική δισκογραφική επάνοδό τους στα μουσικά δρώμενα (Monotheist), τίποτα δε μαρτυρούσε τότε ότι αυτή θα ήταν η πρώτη και -μάλλον- τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Σίγουρα η ώρα εμφάνισης τους αδίκησε, αλλά όπως και να έχει ήταν μία ιστορική εμφάνιση. Η αφίσα έγραφε W.A.S.P. αλλά δεν ήταν γραφτό να εμφανιστούν εκείνη τη βραδιά. Το βάρος έπεσε στους Twisted Sister, οι οποίοι μόλις ένα χρόνο μετά το θριαμβευτικό τους ντεμπούτο επέστρεψαν στο χώρο του εγκλήματος. Λιγότερος ο κόσμος, αλλά το κέφι εξίσου ανεξάντλητο. Τραγούδι, χορός, σβήσανε και τα κεράκια της τούρτας για τα δέκα χρόνια του Rockwave και κάπως έτσι τελείωσε άλλη μία φεστιβαλική ημέρα. Για την ιστορία, το όνομα των The Cult είχε ακουστεί για τη θέση των headliners χωρίς αυτό να γίνει ποτέ…
2007: Robert Plant, Chris Cornell, Europe / Heaven and Hell, Dream Theater, Iced Earth, Anathema, Kinetic / Metallica, Mastodon, My Dying Bride, Dirt Spawn Disease
20 Ιουνίου 2007 έδειχνε το ημερολόγιο. Europe = Ευρωμπάσκετ 1987. Δε νομίζω να μην έχει συνδέσει κάποιος αυτά τα δύο. Η μπάντα φυσικά δεν έχει μόνο αυτό το κομμάτι, αλλά από όσο γνωρίζω έχει και κάποιους φανατικούς οπαδούς στη χώρα μας, οι οποίοι αν μη τι άλλο τους απόλαυσαν στη Μαλακάσα. Ο Chris Cornell είναι μία μεγάλη φωνή και μεγάλη μορφή της νέας Αμερικάνικης ροκ σκηνής. Δύο χρόνια πριν το μεγάλο του ολίσθημα (Scream), δεν άφησε περιθώρια για παράπονα, αποδίδοντας άψογα κομμάτια από Soundgarden, Audioslave, αλλά και από τη σόλο καριέρα του. Η μεγαλύτερη επιρροή του Cοrnell, ο θρύλος Robert Plant έδωσε μία μαγευτική παράσταση. Ο μυστικισμός που έφερε από την αποχή των Zeppellin δεν έχει πάψει να τον ακολουθεί. Ο άνθρωπος κουβαλά μία αύρα γύρω του. Ιδιαίτερη έθνικ ατμόσφαιρα στο σετ του, με τις Led Zeppelin πινελιές να συμπληρώνουν τον καμβά.
Δύο μέρες μετά περνάμε σε πιο μέταλ καταστάσεις. Thrash/Death για ξεκίνημα, με τους δικούς μας Kinetic. Anathema στη συνέχεια, άλλη μία ιδιαίτερα αγαπητή στην Ελλάδα μπάντα. Δεν τους ταιριάζει η συγκεκριμένη ώρα, γιατί όπως και να το κάνουμε η μελαγχολική μουσική τους συνάδει περισσότερο με τις βραδινές ώρες. Ο Tim “Ripper” Owens μετά τους Judas Priest μας επισκέφτηκε και με τους Iced Earth. Όπως και τότε έκανε και το 2007 καλή δουλειά. Όπως εξάλλου και όλη η μπάντα του Schaffer. Δεύτερη εμφάνιση για τους Dream Theater στη θεσμό. Δεν ματσάρανε την άψογη εμφάνιση του 2000, πάντως όταν έγιναν αναπάντεχα headliners και είχαν το έξτρα κίνητρο να δείξουν τη μεγάλη τους αξία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν καλοί βέβαια. Ronnie James Dio, Tony Iommi, Geezer Butler και Vinnie Appice. Ναι, ναι είναι μία από τις συνθέσεις των Black Sabbath υπό το όνομα Heaven and Hell. Κορυφαίοι μουσικοί σε μία καταπληκτική εμφάνιση, την τελευταία του Dio στη Μαλακάσα.
3 Ιουλίου 2007, μία από τις μέρες που σημάδεψαν τη ζωή, ειδικά των νεαρότερων μεταλλάδων, καθώς οι Metallica έμελε να κάνουν μία μεγαλειώδη εμφάνιση. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η καθιερωμένη ελληνική μπάντα στην έναρξη έλαχε να είναι οι Dirt Spawn Disease. My Dying Bride στο καπάκι. Ισχύει ότι και με τις υπόλοιπες doom μπάντες που εμφανίστηκαν νωρίς το απόγευμα στο φεστιβάλ. Πάλη ανάμεσα στο σκότος της μουσικής και τη λάμψη του ελληνικού ήλιου. Άψογες οι εντυπώσεις που άφησε η μπάντα σε φαν και μη με τον ήχο τους και την απόδοσή τους σε υψηλά επίπεδα, αλλά και με την ερμηνεία του Aaron να συγκλονίζει. Οι Mastodon δεν κατάφεραν να εντυπωσιάσουν τους Έλληνες οπαδούς, οι οποίοι ανυπομονούσαν να δουν τους Metallica. Σε αυτό βοήθησαν και οι ίδιοι οι Mastodon με τον κακό τους ήχο. Σε κάθε περίπτωση η ρίψη αντικειμένων σε μία μπάντα χωρίς προφανή λόγο και με το πέπλο της ανωνυμίας είναι απλά μία άνανδρη πράξη… Και έφτασε η ώρα που όλοι περιμένανε. Υπό τους ήχους του Creeping Death και το παραλήρημα του πλήθους οι Metallica εισβάλλανε στη σκηνή του Terra Vibe. Σε μία σχετικά καλή για την μπάντα περίοδο, λίγο πριν την κυκλοφορία του Death Magnetic, με τον Hetfield και όλη την μπάντα σε τρελά κέφια. Η εμφάνισή τους κράτησε πάνω από δύο ώρες και ήταν άκρως χορταστική. Κάπως έτσι έκλεισε ένα από τα καλύτερα Rockwave όλων των εποχών.
2008: Judas Priest, Within Temptation, Carcass, Cavalera Conspiracy, Opeth, Morbid Angel, Innerwish, Insidead, Universe217
Μονοήμερο η ενασχόληση του φεστιβάλ με τη metal μουσική το 2007, αλλά με ένα δυνατό line-up. Ξεκίνημα μ τους Universe217, οι οποίοι βρίσκονταν στη πρώιμη doom φάση τους. Συνέχεια στη Vibe Stage με τους επίσης Έλληνες Insidead, μία μπάντα που βρισκόταν στα σπάργανά της τότε. Την ελληνική τριάδα έκλεισαν οι ιστορικοί Innerwish, βάζοντας και την ελληνική heavy/power πινελιά της ημέρας. Πέρασμα στην Terra Stage με τους θρύλους του death metal Morbid Angel να δίνουν ένα μικρό αλλά απολαυστικό σόου με υλικό από όλη τη δισκογραφία τους. Τελευταία εμφάνιση του Pete Sandoval με την μπάντα στη χώρα μας.
Σειρά για τους Opeth, μία μπάντα που έχει σημαντικό αριθμό εμφανίσεων στη χώρα μας, στην πρώτη τους εμφάνιση σε Rockwave. Με νέα μέλη τους Akesson (κιθάρα) και Axenrot (ντραμς) και το “Watershed” να μετρά ένα μήνα κυκλοφορίας, οι Σουηδοί έπαιξαν ένα μικρό, για τα δεδομένα τους, setlist. Σειρά για pitmoshing, hadbanging και άλλα συναφή σπορ με τους Cavalera Conspiracy να παίζουν τραγούδια από το ντεμπούτο τους “Inflikted”, αλλά και αρκετές Sepultura κομματάρες, ακόμη και Nailbomb. Φοβερή εμφάνιση!
Vibe Stage με Carcass, σε ένα reunion που σε κάποιο σημείο περιείχε όλα τα original members (έπαιξε και ο Ken Owen ντραμς για λίγο στη θέση του Erlandsson, παρά τα προβλήματα υγείας του). Ιστορική στιγμή για μία μπάντα που απέδειξε αργότερα ότι «το έχει» ακόμη και δισκογραφικά (Surgical Steel). Παράλληλα με τους Carcass (μάλλον εκνευριστικό αυτό) στη μεγάλη σκηνή είχαν βγει οι Within Temptation, λίγο πριν την εμφάνιση εκεί των Priest. Δύσκολα τα πράγματα για τους Ολλανδούς, αλλά η Sharon Den Adel έσωσε την παρτίδα με τη φωνάρα της. Ώρα για τους Metal Gods, οι οποίοι προέρχονταν από το αμφιλεγόμενο δισκογραφικά δημιούργημα “Nostradamus”. Το μεγαλείο των Priest δεν αφήνει περιθώρια για γκρίνιες, ακόμη κι αν ο Halford είχε θεματάκια με τις ψηλές του. Το σύνθημα «είναι τρελός ο καραφλός» δόνησε το δάσος, κάτι που αναμένεται να γίνει και φέτος.
2009: Slipknot, Mastodon, Saxon, Down, Lita Ford, Kylesa, Torche, Εden Demise, God.Fear.None./ Inactive Messiah, Scar of the Sun
29 Ιουνίου 2009. Αποφράδα μέρα για την ιστορία του φεστιβάλ. Μετά την ακύρωση της προηγούμενης η κακοκαιρία συνεχίστηκε και ακύρωσε και την πρώτη μεταλλική ημέρα. Στη Vibe Stage πρόλαβαν να παίξουν οι δικοί μας Scar of the Sun και οι Inactive Messiah μπροστά σε λιγοστούς οπαδούς, οι οποίοι πήραν κι αυτοί κατηφείς το δρόμο της επιστροφής μετά την ακύρωση. Κατόπιν τούτου, δεν είδαμε ποτέ τους Lauren Harris, W.A.S.P και Voivod, ενώ η πραγματικά μεγάλη απώλεια όπως αποδείχθηκε αργότερα ήταν οι Motley Crew, οι οποίοι κλείνουν φέτος την καριέρα τους χωρίς να έχουν παίξει στα μέρη μας.
Την επομένη, όλα κύλισαν ομαλά και καταφέραμε έτσι να δούμε τουλάχιστον τη μία από τις δύο προγραμματισμένες μέρες του φεστιβάλ. Ξεκίνημα μπροστά σε λιγοστό και μουδιασμένο κόσμο -λόγω των ακυρώσεων της προηγούμενης μέρας- για τους God.Fear.None. και τους Εden Demise. Deathcore/Hardcore από τις καθιερωμένα ελληνικές μπάντες της ενάρξεως. Torche για τη συνέχεια στη μεγάλη σκηνή. Πολύ καλή εμφάνιση για μία μπάντα που ο alternative/stoner ήχος της δε συνάδει με τις συνήθεις επιλογές για τις μεταλλικές μέρες του φεστιβάλ. Ιδιαίτερη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η παρουσία των Kylesa στο φεστιβάλ. Ιδιαίτερη και ηχητικά με το υβρίδιο sludge/doom, αλλά και με την παρουσία δύο ντράμερ και της εντυπωσιακής Laura Pleasants σε κιθάρα/φωνή. Κέρδισαν νέους ακροατές σίγουρα. Αλλαγή ύφους με τη Lita Ford στη Vibe Stage. Στην επιστροφή της η «μαμά» του hard rock παρά το μέτριο ήχο κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο, ιδιαίτερα με το “Close your eyes forever”. Ώρα για την all-star μπάντα των Down. Βρώμικος ήχος, αλητεία και φιλική συμμετοχή των Mastodon προς το τέλος. Απλά άψογοι. Αταίριαστη η μικρή σκηνή για τους Saxon αλλά τι να κάνουμε… Η συμμετοχή του κόσμου ασταμάτητη, η μπάντα σε μεγάλα κέφια όπως πάντα. Άλλη μία εντυπωσιακή εμφάνιση για τους γερόλυκους. Ώρα για τους Mastodon στη δεύτερη εμφάνισή τους στο φεστιβάλ. Σύμμαχοί τους ο πολύ καλύτερος ήχος αυτή τη φορά, οι συνθέσεις του φοβερού “Crack the Skye” και η εκτελεστική ωριμότητα της μπάντας. Για τους Slipknot , είτε τους αγαπά είτε τους μισεί κανείς, δε μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι δίνουν φοβερά σόου. Αυτό έκαναν και το βράδυ αυτό, δίνοντας έμφαση στα δύο πρώτα άλμπουμ. Ιδρώτας, ξύλο τραγούδι, τελευταία εμφάνιση του Paul Gray στην Ελλάδα και άλλο ένα Rockwave έφτασε με εντυπωσιακό τρόπο στο τέλος του.
2010: Metallica, Megadeth, Slayer, Anthrax, Stone Sour, Bullet for My Valentine, Suicidal Angels
Το metal κομμάτι της διοργάνωσης για το 2010 έλαβε αυτόνομο χαρακτήρα και ονομάστηκε Sonisphere, φιλοξενώντας την περιοδεία των “Big Four”. Στο πρωινό άνοιγμα του φεστιβάλ βρίσκουμε τους Suicidal Angels στην αρχή της πορείας τους προς την παγκόσμια αναγνώριση. Δυναμική εμφάνιση. Stone Sour για τη συνέχεια. Μάλλον ατυχής η παρουσία σε ένα thrash festival μίας μπάντα που δεν είναι καν metal. Bullet For My Valentine. Άλλη μία αμφιλεγόμενη επιλογή για τη συνέχεια του φεστιβάλ, με τους Ουαλούς πάντως να έχουν πολύ ενέργεια καθώς και το δικό τους, νεανικό κοινό που συνόδευσε με θέρμη τα κομμάτια τους. Νωρίς το απόγευμα και ώρα για τον πρώτο εκπρόσωπο της τετράδας. Μία ώρα διάρκειας για το σετ τους, με μικρές διαφορές από το αντίστοιχο του 2005 και ένα μικρό πέρασμα στο Heaven and Hell, φόρος τιμής στον άρτι χαμένο Dio. Κεφάτη εμφάνιση, αλλά και μέτριος δυστυχώς ήχος. Αυτό το τελευταίο βελτιώθηκε με την έλευση των Slayer στο σανίδι. Τελευταία τους εμφάνιση με Lombardo και Hannemman στη σύνθεση. Ποιος να το περίμενε τότε; Έφεραν τον αναπόφευκτο χαμό για πολλοστή φορά στα μέρη μας. Οι Megadeth μόλις είχαν κυκλοφορήσει το καλό “Endgame” και είχαν πάλι τον Ellefson στις τάξεις τους. Η εμφάνισή τους πάντως δε θα μνημονεύεται ως η καλύτερή τους, λόγω των πολλών προβλημάτων στη φωνή του Mustaine και τον ήχο της μικρής σκηνής. Οι Metallica απέδειξαν για άλλη μία φορά ότι, ασχέτως συνθετικής παρακμής, βρίσκονται τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω από όλες τις προηγούμενες μπάντες σε ότι αφορά τον ήχο και το στήσιμο. Ούτε η βροχή κατάφερε να ξενερώσει τον κόσμο που για δύο ώρες απόλαυσε μία από τις μεγαλύτερες live μπάντες του πλανήτη.
2011: Iron Maiden, Rotting Christ, Slipknot, Μastodon, Gojira, Moonspell, Nightfall, Virus, Need, Total Riot
Η ονομασία Sonisphere παρέμεινε για δεύτερη χρονιά και το line-up της 17ης Ιουνίου αρκετά πλούσιο. Η πρώτη από τις τέσσερις ελληνικές μπάντες της ημέρας ήταν οι groove metallers Total Riot. Δεύτεροι οι Need μπροστά σε λιγοστό ακόμα κόσμο έδωσαν μία γεύση του ταλέντου τους, το οποίο σήμερα έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται σε μεγαλύτερη έκταση. Μετά το prog σειρά έχει το avant-garde να εκπροσωπηθεί από τους Νορβηγούς Virus, την μπάντα του ασύχαστου Carl- Michael Eide (Czral), για τον οποίο έχει χαθεί το μέτρημα από τις μπάντες στις οποίες έλαβε μέρος και τα όργανα που έχει παίξει. Εξαιρετικά ιδιόρρυθμος ήχος, δεν ταίριαζε στο στυλ του φεστιβάλ καθώς αφορούσε πολύ ειδικό κοινό.
Επανεμφάνιση των Nightfall στα μουσικά δρώμενα με το δυνατό δίσκο “Astron Black And The Thirty Tyrants” και με νέα σύνθεση. Έδειξαν και στην εμφάνισή τους αυτή ότι η επιστροφή τους θα είχε διάρκεια. Πάλι καταμεσήμερο για τους Moonspell, πάλι ισχύει ότι γράψαμε πιο πάνω. Έχουν τα τραγούδια για να σε ξεσηκώσουν και να περάσεις καλά, αλλά στο βάθος του μυαλού είναι πάντα ένα αίσθημα αδικίας, την οποία υφίσταται η μπάντα. Εξίσου αδικημένοι από την ώρα εμφάνισης οι Gojira, μία καταπληκτική live μπάντα με φοβερό ήχο και ενέργεια επί σκηνής. Αξίζει να σημειωθεί ότι η εμφάνιση τους συνέπεσε σε ένα μεγάλο μέρος της με αυτή των Moonspell. Είπαμε ήδη ότι δε μας πολυαρέσουν αυτά τα δίπορτα. Ανυπομονούμε να τους δούμε πάλι στα μέρη μας. Ώρα για ακόμη μία εμφάνιση των Mastodon, δυστυχώς με τα γνωστά τους προβλήματα στον ήχο, αλλά και με πολύ περισσότερους οπαδούς από τις προηγούμενες φορές. Είναι, πλέον, ένα μεγάλο brandname του χώρου. Επόμενοι στη μεγάλη σκηνή οι Slipknot (στην μετα-Gray εποχή) και, όσο κι αν γουστάρω μουσικά περισσότερο τους Rotting Christ, δεν μπορώ να πολυκαταλάβω γιατί δε βγήκαν αυτοί πριν τους Αμερικανούς. Δε συγκρίνεται η σκηνική παρουσία και η ενέργεια που βγάζει αυτή η μπάντα, πώς να το κάνουμε δηλαδή… Απέδειξαν και πάλι ότι είναι από τις καλύτερες metal bands στον πλανήτη. Άσχετα με την προηγούμενη τοποθέτηση, είναι δεδομένο ότι οι Rotting Christ αποτελούν τη ζωντανή ιστορία της ακραίας μουσικής στη χώρα μας και μία καθολικά αναγνωρίσιμη μπάντα παγκοσμίως. Με σκληρή δουλειά και αφοσίωση έφτασαν να παίζουν σε τεράστια festival. Με τη μικρή βοήθεια και του Fernando Ribeiro (γνωστού για τη φιλία τους), ο Σάκης τραγούδησε αρκετές από τις μεγάλες στιγμές της μπάντας, η οποία γνώρισε την αποθέωση από τους χιλιάδες Έλληνες, κάτι που αναμένεται να συμβεί και φέτος. Iron Maiden pt.II για το Rockwave. Για να πάμε κατευθείαν στο ψητό, το setlist ήταν εκ των πραγμάτων άνισο. Όταν έρχεσαι να προωθήσεις το “Final Frontier” και παίζεις τέσσερα κομμάτια είναι αναπόφευκτο για πολλούς να σκέφτονται ποιά τραγούδια θα μπορούσαν να είχαν παιχτεί στη θέση τους. Από άποψη ήχου, απόδοσης και σκηνικών, οι Maiden είναι πάντα στο 100%.
2012: Ozzy Osbourne & Friends, Machine Head, Paradise Lost, Unisonic, Planet of Zeus, Lucky Funeral
1η Ιουλίου 2012. Τα διήμερα και τα τριήμερα του παρελθόντος μοιάζουν πλέον μακρινή ανάμνηση, ελέω και της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης. Εγχώριες οι δύο πρώτες μπάντες και δη από τον ανερχόμενο εμπορικά χώρο του stoner. Οι πρώτοι πριν λίγο καιρό έβαλαν άνω τελεία στην μπάντα, οι δε δεύτεροι έχουν πλέον σταδιακά χτίσει μία διεθνή καριέρα και γεμίζουν για πλάκα club στην Ελλάδα. Kiske-Hansen μαζί, σε μία σύμπραξη που πολλοί εύχονται να είχαν δει πριν εικοσιπέντε χρόνια στους Helloween. Τα δύο κομμάτια Helloween, εξάλλου, (“March Of Time” και “I Want Out”) που έπαιξαν ήταν και αυτά που ξεσήκωσαν τον κόσμο, σε μία μάλλον αδιάφορη εμφάνιση. Οι Paradise Lost έκαναν τη παρθενική τους εμφάνιση στη Μαλακάσα κάτω από τρελή ζέστη. Αρκετά κομμάτια από τον φρέσκο τότε “Tragic Idol”, αλλά και όλα τα γνωστά τους φεστιβαλικά up-tempo κομμάτια, τα οποία έμοιαζαν να ταιριάζουν περισσότερο στο σκηνικό. Το καλοκαιρινό σκηνικό έμοιαζε ιδανικό για τους Αμερικανούς Machine Head. Με το δυναμικό groove/thrash τους έσπειραν πανικό στα circle pits που έκαναν ανελλιπώς την εμφάνισή τους. Μία μπάντα που αναμφισβήτητα είναι φτιαγμένη για live εμφανίσεις. Η ακύρωση της επανεμφάνισης στο χώρο των Black Sabbath, σίγουρα ήταν ένα μεγάλο ξενέρωμα. Αλλά, όταν έχεις σε μία μπάντα με επικεφαλή τoν Ozzy, ονόματα όπως: Slash, Zakk Wylde, Gus G., Geezer Butler και άλλους, τότε τα σχόλια περιττεύουν. Παρά τη μέτρια ημέρα του Ozzy στο μικρόφωνο η διάθεση των guests και η αίσθηση του ξεχωριστού που απέπνεε το event έκανε τον κόσμο να το διασκεδάσει…
2013: Saxon, Kreator, Carcass, Descending, Endsight/ Iced Earth, Suicidal Tendencies, At the Gates, Psycho Choke, Black Hat Bones/ Septicflesh, Chaostar, Acid Death, Tardive Dyskinesia, Mahakala
Ατυχής η έμπνευση να συνυπάρξουν metal,rock και pop μπάντες. Αυτό έδειξε τουλάχιστον η προσέλευση του κόσμου και τα σχόλια των περισσοτέρων οπαδών. Η metal σκηνή, λοιπόν, έμελε να φιλοξενηθεί στη μικρή “Metal Vibe Stage”. Με λιγοστό κόσμο, όπως ήταν αναμενόμενο λόγω της ώρας, οι Endsight σήμαναν την έναρξη της metal σκηνής στις 7 Ιουλίου 2013, με death/hardcore ήχους. Συνέχεια με τους Descending, οι οποίοι έχοντας μαθητεύσει δίπλα στους Septic Flesh όλο το χειμώνα έδειχναν σίγουροι και δυναμικοί. Με το “Surgical Steel” έτοιμο να κυκλοφορήσει και χωρίς τον Amott αυτή τη φορά, οι Carcass μέσα στο καταμεσήμερο έδωσαν ακόμη μία πολύ καλή παράσταση για το λιγοστό σχετικά κόσμο που παρευρέθηκε. Συνέχεια με τους Kreator, με τις μεγάλες καθυστερήσεις ανάμεσα στις metal μπάντες, λόγω των διαφορετικών stage, να έχουν αρχίσει να γίνονται εκνευριστικές. Πολύ καλός ήχος, setlist με το χαρακτήρα best of και ο κόσμος να περνά καλά με μπόλικο χορό και ξυλίκι. Saxon για πολλοστή φορά στη χώρα μας, κάτι που σχολίασαν αρνητικά μερικοί, καθώς υπάρχουν άλλες μπάντες που δεν μας έχουν επισκεφτεί ποτέ. Για τους ίδιους τους Saxon, βέβαια, κανείς δε θα μπορούσε να πει κάτι κακό, καθώς πάντα δίνουν τα πάντα στα live τους και έχουν δημιουργήσει άρρηκτους δεσμούς με τους Έλληνες οπαδούς τους.
Δεύτερη μέρα με τους stoner/groove Black Hat Bones να παίζουν μπροστά σε συγγενείς και φίλους, ενώ εξίσου μοναχική ήταν και η εμφάνιση από τα –εξίσου groovάτα- καρντάσια Psycho Choke. Λίγοι περίμεναν ότι θα ξαναέβλεπαν τους At The Gates, καθώς μέχρι πρότινος διατυμπάνιζαν την παροδικότητα της επανασύνδεσής τους. Όχι μόνο δε συνέβη αυτό, αλλά οι Σουηδοί στη συνέχεια κυκλοφόρησαν και δίσκο (At War With Reality). Αλλά 16:30 το μεσημέρι ρε παιδιά… ήμαρτον! Οι Suicidal, πάλι, έδειχναν ασταμάτητοι και ανεπηρέαστοι από ώρες, καιρικές συνθήκες κλπ. Παρέσυραν τον κόσμο σε ατελείωτο moshpit και η αμεσότητά τους έφτασε σε σημείο που να ανεβάσουν και αρκετούς τυχερούς στην πίστα παίζοντας το “Pledge Your Allegiance”. Οι Iced Earth φημίζονται για τη διαύγεια του ήχου τους και την εκτελεστική τους δεινότητα, κάτι το οποίο επιβεβαίωσαν και ως headliners της δεύτερης ημέρας στο Vibe Stage. Αρκετά τραγούδια από το αρκετά καλό “Dystopia” και ικανοποιητικός Stuart Block στα παλιά κομμάτια.
Τρίτη ημέρα και η Vibe Stage καταργήθηκε, φέρνοντας στην μεγάλη Terra σκηνή μπάντες όπως οι Septic Flesh και οι Monophonics (χωρίς κανένα απολύτως ψόγο για τις μπάντες) και μειώνοντας το χρόνο παρουσίας στη σκηνή για όλους! Αμιγώς ελληνική η παρουσία του μεταλλικού ήχου στις 9 Ιουλίου. Το χορό σύρανε οι Mahakala, σε μία εμφάνιση που και οι ίδιοι δεν πιστεύω να θυμούνται με ενθουσιασμό καθώς η προσέλευση του κόσμου και οι συνθήκες κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές ήταν. Tardrive Dyskinesia για τη συνέχεια και οι Αθηναίοι παρουσίασαν το progressive/groove death metal τους στο λιγοστό ακόμη κόσμο. Μισή ωρίτσα αργότερα αρκετοί σβέρκοι είχαν κουνηθεί και η μπάντα από την πρωτεύουσα είχε προσθέσει μία καλή εμφάνιση στο βιογραφικό της. Οι Acid Death, μία μπάντα από τα παλιά που επανασυνδέθηκε το 2011, ήρθε να συνεχίσει την ελληνική παράσταση της ημέρας. Μισή ώρα live κι αυτοί, συμπαθητικός ήχος, μηδέν πλήθος. Κρίμα! Οι Chaostar είναι ένα δύσκολο άκουσμα, ακόμη και εκτός live. Πόσο μάλλον για φεστιβάλ και με τις συγκεκριμένες δυσκολίες! Όλα λάθος, δηλαδή! Ambient, ατμοσφαιρικοί και χωρίς εξάρσεις. Ώρα για τους Septic Flesh, οι οποίοι έκαναν ακόμη έναν πάταγο με την κυκλοφορία τους “The Great Mass”. Αμφιβάλλω αν έχουν παίξει σε πιο απογοητευτικό φεστιβάλ, έχοντας οργώσει την Ευρώπη. Οι ίδιοι, πάντως, έδωσαν μία πολύ καλή παράσταση, με τα πολλά προηχογραφημένα σημεία να διχάζουν μεν, αλλά την μπάντα να δείχνει σταθερά καλύτερη στις ζωντανές της εμφανίσεις με το πέρασμα του χρόνου. Ευχάριστη έκπληξη η παρουσία του Σωτήρη στα φωνητικά και την κιθάρα κατά διαστήματα!