Ο Mark Shelton ήταν, δίχως την παραμικρή υπερβολή, η ενσάρκωση αυτού που λέμε “epic metal”, ενός όρου ταλαιπωρημένου, λατρεμένου και μισητού ταυτόχρονα όσο τίποτε άλλο στη σκληρή μουσική: διατήρησε σε όλη του τη ζωή χαμηλό προφίλ, αφήνοντας τη μουσική του να μιλήσει ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ και ΠΑΝΤΟΤΕ, χωρίς πομπώδεις, και στο τέλος τέλος αστείες, δηλώσεις περί αφοσίωσης στο metal, χωρίς “δημαρχιλίκια”, χωρίς “παραγοντισμούς”, χωρίς ούτε λεπτό να απομυθοποιήσει τον εαυτό του με μικρότητες και ανοησίες, ρίχνοντάς τον στα μάτια του κοινού του, χωρίς να διχάσει τους οπαδούς του, εκφράζοντας προτίμηση στο τάδε ή δείνα είδος/ συγκρότημα, χωρίς να τους ξεζουμίσει οικονομικά με επανακυκλοφορίες και κόντρα επανακυκλοφορίες. Και αυτά τα έχουμε δει, δυστυχώς, αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια από ανθρώπους που, ευρισκόμενοι στο κέντρο της προσοχής, έχοντας επανέλθει από την αχλύ του μύθου και της σιωπής που για δεκαετίες τους περιτριγύρισαν, αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων – κι ας έμεινε αναλλοίωτο το καλλιτεχνικό μέρος…
Ο Mark Shelton συνέθεσε μουσική περιπετειώδη, εμπνευσμένη, υψηλής τεχνικής και παρόλα αυτά διόλου βαρετής ή τετριμμένης, εξελίσσοντας το ύφος του από δίσκο σε δίσκο και μετασχηματίζοντας δημιουργικά τις επιρροές του (από τους Rush ως το NWOBHM και από εκεί ως το thrash, με το οποίο συνομίλησε για ένα άλμπουμ, το Out of the Abyss) ως αλχημιστής σε χρυσάφι. Υπήρξε διαβασμένος (ένα στοιχείο της μουσικής του που ο γράφων εκτίμησε και εκτιμάει στο μέγιστο βαθμό), με αναφορές στο Μύθο, την Ιστορία και το sword ‘n’ sorcery, από τον Κύκλο του Αρθούρου, ως τον Robert Howard και από τον Edgar Allan Poe ως τον Howard Phillips Lovecraft, αποδίδοντας όσο λίγοι την ατμόσφαιρα του απόκοσμου, του ανατατικού, του σκοτεινού και του μεγαλειώδους, χωρίς ωστόσο να αφήσει απ’ έξω από το θεματικό του portfolio ζητήματα όπως αυτό της πυρηνικής καταστροφής, έστω και με τρόπο αλληγορικό. Η τύχη ευδόκησε για τη συνεργασία με τον μεγάλο Eric Larnoy, με αποτέλεσμα εξώφυλλα απαράμιλλης ομορφιάς. Όλα αυτά όμως δεν θα είχαν τόση σημασία αν τα ίδια τα άλμπουμ δεν είχαν να καταθέσουν την μουσική ως πρώτη ύλη. Metal, Crystal Logic, Open the Gates, The Deluge, Mystification, Out of the Abyss, Courts of Chaos… Δίσκοι-μνημεία του σκληρού ήχου, για όλους τους παραπάνω λόγους και ακόμα περισσότερους. Εν τέλει γιατί αποτέλεσαν ξεχωριστή πρόταση μέσα στον ίδιο το χώρο του επικού, μία σφραγίδα των Manilla Road ξεχωριστή, διακριτή και αναγνωρίσιμη.
Το σημαντικότερο όλων, ωστόσο, θεωρώ πως είναι η ίδια η στάση του καθ’ όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, η οποία ήταν ενεργή ως το τέλος (κι ας μην μιλάμε για δίσκους ισάξιους του παρελθόντος), ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε την έκθεσή του στην “πλατεία”. Και έφυγε όπως πολλοί της φουρνιάς του: στο δρόμο, παίζοντας μουσική, κοντά στους οπαδούς του και φυσικά, νωρίτερα απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Ο Mark Shelton ηγήθηκε ενός σχήματος από εκείνα που συμπυκνώνουν όλα εκείνα τα στοιχεία που (θα έπρεπε να) έχει το χέβι μέταλ ως μουσική αναζητησιακή, ευφάνταστη, εξυψωτική, ταπεινή και μεγαλόπρεπη συνάμα. Ως μία ψυχαγωγία, τελικά, όχι ως φτηνή διασκέδαση. Με άποψη και αισθητική που δεν ήσαν φαιδρότητα ή καρικατούρες, ασχέτως του αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με αυτές. Και το κενό είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτο.
Dragon ships
Rise from the sea
Three Queens bring
The newborn King…