Στα βάθη της Βιρτεμβέργης κάπου το 1983, οι Volker “Freddy” Fredrich, AlexStrickstock και Lars “Lala” Honeck ενώνουν τις δυνάμεις τους και δημιουργούν τους Necronomicon. Έχοντας αρκετές δόσεις punk σε μουσική έκφανση, αισθητική αλλά και attitude, οι Necronomicon δημιουργούν ένα μουσικό κράμα με βασικά στοιχεία τους Discharge, τους Motorhead, τους Exploited, τους πρώιμους Sodom και τους Destruction. Μάλιστα, ειδικά στα πρώτα βήματά τους, πολύς ήταν ο κόσμος που συνέκρινε τους Necronomicon με τους Destruction, λέγοντας πως είναι καταδικασμένοι να ζουν στη σκιά τους για πάντα, αφού μουσικά και ηχητικά έμοιαζαν να είναι κάτι σαν β’ διαλογής κόπια τους. Το πρώτο συμβόλαιο για τους Necronomicon έρχεται το 1985, οπότε και υπογράφουν με την GamaRecords, με την οποία κυκλοφορούν τον πρώτο τους ομώνυμο δίσκο. Μπάσιμο με σόλο ξουράφι και στυγερό τάκατούκα στα τύμπανα. Ήχος ωμός, ξερός, καθαρή τρέλα. 37 λεπτά γεμάτα τραμπούκικο, τσαμπουκαλεμένο “κατσα-θρας” που ποτέ η τεχνική και η αρμονία δεν ήταν το ζητούμενο. Ό,τι γούσταραν έκαναν. Αυτός ο συνδυασμός του μπαχαλάκικου πανκ με την νταρκίλα του γερμανικού θρας, την σχεδόν χουλιγκάνικη αληταμπουριά, όχι μόνο έκαναν τον δίσκο αυτό να σου σκαλώνει επί μήνες, χρόνια, στο κεφάλι, αλλά τον όρισαν ως ένα από τα λαμπερότερα διαμάντια της underground σκηνής, με τον μοναδικά ασυμβίβαστο χαρακτήρα του. Ξεκάθαρα αγαπημένο σημείο του δίσκου, ένα από τα πιο παρανοϊκά σόλο που γράφτηκαν ποτέ στο thrash, το σόλο του “Possessed By Evil”.
Κάπου στο 1987 οι Necronomicon κυκλοφορούν την δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά με τίτλο “ApocalypticNightmare”, για την προώθηση της οποίας οι Necronomicon ξεκίνησαν περιοδεία στο Ανατολικό μπλοκ (η οποία ξεκίνησε από την Αυστρία ,την Ουγγαρία και την τότε Τσεχοσλοβακία και κατέληξε στη Ρωσία) κατά τη διάρκεια της οποίας το συγκρότημα διεύρυνε την βάση των ακροατών του, αποκτώντας μέχρι και φανατικούς οπαδούς. Στο “Apokalyptic Nightmare” οι Necronomicon συνεχίζουν να βαδίζουν στο μονοπάτι που άνοιξαν, με δυο μικρές διαφορές: 1. τις λιγο πιο ώριμες συνθέσεις, στις οποίες μπήκαν λίγα αμερικάνικα στοιχεία (περισσότερη μελωδία, πιο μπέι έρια) παρόλα αυτά η γερμανίλα και η ατσουμπαλιά ηγούνται του δίσκου και 2. σημειώθηκε βελτίωση της παραγωγής, με τον ήχο είναι λίγο πιο καθαρός – κάτι που για μένα τουλάχιστον έκανε τους Necronomicon να χάσουν την βρωμιά τους. Ναι μεν καθαρότερο, αλλά που είναι η χαοτική τσαχπινιά;
Κάπου εδώ ξεκίνησε και η κατρακύλα, θα λέγαμε, για τους Γερμανούς. Μετά την κυκλοφορία του τρίτου τους δίσκου το 1988 με τίτλο “Escalation” ξεκίνησαν τα οικονομικά προβλήματα της εταιρείας τους, με άμεση συνέπεια οι Necronomicon να αποχωρήσουν από αυτήν. Η εταιρεία με την σειρά της απείλησε το συγκρότημα πως θα κινηθεί δικαστικά, με αποτέλεσμα το συγκρότημα, προσπαθώντας να αποφύγει όλο αυτό το σκηνικό, να παραδίδει στην εταιρεία τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών πακέτο με το όνομά τους αυτό καθαυτό για περίπου μια δεκαετία. Σαν να μην έφτανε αυτό, ζητήθηκε από τους Necronomicon να μην έρθουν σε συμφωνία με καμία άλλη εταιρεία το διάστημα αυτό. Εν τέλει από το 1993 και έπειτα μπόρεσαν οι Necronomicon να χτυπήσουν deal με εταιρεία, πιο συγκεκριμένα με την D&S Records, παρά το γεγονός ότι αυτό δεν κράτησε και πολύ. Όσον αφορά τον δίσκο, θα λέγαμε πως είναι ο πιο Destruction δίσκος τους, αφού και επέστρεψαν στις αρχικές μορφές συνθέσεων και ο ήχος θύμιζε και πάλι χορωδία απορριμματοφόρων (καρδούλες) και η φωνή του μεσιέ Freddy έμοιαζε να είναι ξάδερφος του θείου Schmier.
Το συγκρότημα εν τω μεταξύ είχε ήδη ολοκληρώσει τον δίσκο “Screams” μέχρι το 1994, ωστόσο η D&S Records τον ίδιο χρόνο ξαφνικά δήλωσε χρεωκοπία, με αποτέλεσμα να αφήσει τη μπάντα να φύγει. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ξεσπάει και μια φωτιά στα δωμάτια που έκαναν πρόβες τα συγκροτήματα, με αποτέλεσμα να καεί πολύ υλικό και μέρος του εξοπλισμού. Σε συνδυασμό με την κατιούσα που έπαιρνε εκείνη την εποχή το Thrash, οι Necronomicon σκέφτηκαν να το ‘κλείσουν το μαγαζάκι’.
Προς έκπληξη θα έλεγα όλων, κάπου το 2000 αρχίζει και ξανασκάει το thrash με παγκόσμιου βεληνεκούς κλίμακα. Ως εκ τούτου, πολλές παλιές καραβάνες ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, βγάζοντας δίσκους, κάνοντας περιοδείες και ούτω καθεξής. Για τους Necronomicon η ανάσταση ήρθε κάπως καθυστερημένα. Το 2004 ήταν η χρονιά που το συγκρότημα υπέγραψε συμβόλαιο με την Remedy Records από το Αμβούργο, οδηγώντας στην κυκλοφορία του “Construction of Evil”. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία, πέρα από το γεγονός ότι σηματοδοτεί την επιστροφή των Necronomicon, είναι η πρώτη κυκλοφορία χωρίς τον κιθαρίστα και μακροχρόνιο μέλος του συγκροτήματος Jogi, ο οποίος βασανιζόταν από συνεχείς και έντονες εμβοές. Προσωπικά ποτέ δεν με άγγιξε ο συγκεκριμένος δίσκος. Θεωρούσα και εξακολουθώ να θεωρώ πως κάπου εδώ οι Necronomiconέχασαν λίγο την ταυτότητά τους στον βωμό του “αφού επανέρχεται το θρας, θα επανέλθουμε και μεις”. Δεν πάει όμως έτσι. Το “Construction of Evil” το ‘χω στο μυαλό μου σαν μια πράξη επιβεβαίωσης του τύπου “έλα μωρέ, οπαδάκια έχουμε, θα μας στηρίξουν, θρας αφου” αλλά δεν γίνεται να βάζουμε όλοι το χέρι στον κουβά με το μέλι. Κάποιος δε θα γλυκαθεί. Και δικαιολογημένα.
Το 2007, οι Necronomicon υπέγραψαν με την Ισπανική Xtreem Music, κυκλοφορώντας το “Revenge of The Beast”. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε ως ‘special edition’ με μια πιο ‘πρόχειρη’ μίξη στο Neuenburg, έχοντας έναν πολύ ρετρό 80’s thrash ήχο. Για την προώθησή του, οι Necronomicon έκαναν μια εκτεταμένη Ευρωπαϊκή περιοδεία. To”Revenge of The Beast” είναι η πραγματική επιστροφή του θηρίου. Μπορεί να είναι πιο γυαλισμένη η παραγωγή, πιο στουντιακή, πιο πειραγμένη, αλλά οι Necronomicon κατάφεραν να επιστρέψουν δυναμικότητα με συνθέσεις που σε ωθούν να ανάψεις πυρσούς στο σαλόνι. Πραγματικά αξιόλογη προσπάθεια, σίγουρα ξεχώρισε από τον συρφετό και εξακολουθεί να ακούγεται πολύ ευχάριστα κάτι βροχερά απογεύματα, παρά το γεγονός ότι δεν αγκαλιάστηκε τόσο θερμά από τον Τύπο – απ’ όσο τουλάχιστον θυμάμαι εγώ.
Λίγους μήνες μετά, ο ντράμμερ και ιδρυτικό μέλος όμως των Necronomicon, Alex Strickstock αποχωρεί από το συγκρότημα και την θέση του αναλαμβάνει ο KlausEnderlin. Με αυτό το lineup, οι Necronomicon κυκλοφορούν το “Invictus” τον Ιανουάριο του 2012, το οποίο μου άφησε κάπως άνοστη γεύση. Ναι μεν ο καθένας μας μπορεί να βρει σε αυτόν τον δίσκο κάτι που να τον κρατήσει και να τον παρασύρει, παρόλα αυτά, δεν κατάφερε να με πείσει, ας το θέσω έτσι. Απογοητεύτηκα κάπως, περίμενα να γίνει μεγάλο μπαμ και να με συνεπάρει, δεδομένου ότι και ο προηγούμενος δίσκος ήταν λίγο “μιεχ”, ωστόσο οι ελπίδες μου έπεσαν στο κενό. Δεν λέω ότι είναι κακός δίσκος, λέω πως δεν μου ταίριαξε εμένα.
Οι αλλαγές στο lineup συνεχίστηκαν μέχρι και τον Ιούνιο του 2013, οπότε και έψαχναν νέο κιθαρίστα και νέο μπασίστα. Οι Benjamin “BenJay” Rogg και MarcoLohrenz ολοκλήρωσαν τους Necronomicon.
Τον Νοέμβριο του 2015, οι Necronomicon κυκλοφορούν το “Pathfinder… Between Heaven And Hell”, ο πιο πρόσφατος δίσκος του συγκροτήματος μέχρι και σήμερα. Για τον εν λόγω δίσκο, μπορείτε να διαβάσετε την κριτική μας στο ακόλουθo λινκ, με την οποία μάλιστα είμαι καθόλα σύμφωνη:
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε εν αναμονή του επόμενου δίσκου των Necronomicon, για τον οποίο μάλιστα έχει δημιουργηθεί crowdfunding campaign προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του δίσκου. Προς το παρόν, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να κουμπώσουμε ο,τι δίσκους έχουμε ως προθέρμανση και να πάμε να δούμε τους Necronomicon σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στις 8 και 9 Οκτωβρίου αντίστοιχα! Ως Special guests θα δούμε τους Caterina Nix και τους Dark Ministry και στις δύο πόλεις, ενώ η Αθήνα θα έχει την ευκαιρία να δει και τους Crowd: Controlled.
Περισσότερες πληροφορίες στα ακόλουθα links:
Event Θεσσαλονίκης: https://www.facebook.com/events/141123346499366/
Event Αθήνας: https://www.facebook.com/events/333256463797094/